istihbarat – TİNNE

– 32 – İğdiş Edilmiş Ruhlar

İĞDİŞ EDİLMİŞ RUHLAR

Tinne, perdenin arasından baktı ve dedi ki, “Yecüc Mecüc bunlar.”

Hadi canım, dedim.

Baksana sürekli saklanıyorlar. Her işlerini gizlenerek, gizleyerek ve gözleyerek yapıyorlar, emellerine hep bu şekilde ulaşıyorlar.

– Başka?

– Kısa boylular. Hep siyah giyiyorlar. Siyah onların en sevdiği, en tercih ettiği, içinde en rahat ettikleri renk.

– Üstelik de Doğu’dan geliyorlar?

– Evet.

– Ve sen tek başınasın. Beni sayma. Benim bir yardımım yok sana.

– Varlığın yeter. Bana inanman, güvenmen yeter.

– Merak etme ben seni tımarhaneye tıkmam. Bir de ne kadar kalabalıklar değil mi?

– Evet Çin ordusu gibi. Hiç görmedim ama Çin ordusu böyle bir şeydir herhalde.

– Her yerdeler. Ne yapacaksın? Ne yapacağız?

– Yapabileceğimiz bir şey yok. Belli ki benim ölmemi istiyorlar. İntihar ederek ölürsem çok sevinirler.

– Suçun ne acaba?

– Kadın olmakla başlayabiliriz. Bir erkeğin koruması altında olmadan var olabilmek onları rahatsız ede gelmiştir.

– Sen bunları nereden biliyorsun?

– Okuyorum. Hayatı. İşaretleri. Kulak veriyorum, dinliyorum ve okuyorum. O kadar çok konuşuyorlar ve hiç susmadan, her daim o kadar çok bir şeyler söylüyorlar ki… Hep de aynı şeyleri söylüyorlar üstelik.

– Yalnız ve güçlü bir kadın olmak mıdır tek suçun?

– Güzel kadından nefret ederler.

– Hayret! Ben de bayıldıklarını sanırdım.

– Her yerde güzel kadın pazarlanıyor diye öyle düşündün değil mi? O gördüklerin mal, meta olmayı kabul etmiş ya da sahipli güzel kadın. Bir şekilde mülkün tapusu bir erkekte olmalı yani.

– Bir erkek tarafından sahiplenilmemiş, yalnız, güçlü ve güzel kadın olmak mı Yecüc Mecüc saldırısına uğramanın sebebi?

– Sahibin illa onlardan bir erkek olacak.

– Anlamadım?

– Şebekeye dahil olmamış erkekler de kurbandır. Eğer bağımsız bir erkekle berabersen seni de onu da çiğ çiğ yerler.

– Hadi canım abartıyorsun!

– Ben hep en yakınımdakilerden öğrendim her şeyi. Biliyorsun sıra dışı bir ailem vardı. Babam aziz pederdi ama kendi kilisesini kuran bir aziz peder. Ne zamanki Eydin dalmaçyalısı ve onun yüz arkadaşı kiliseyi sahiplendiler, babam rahat etti.

– Rahattan mı ölüverdi yani?

– O gönlünce evlenemediğinden ölüverdi.

– ?

– Eh her güzellik bir arada olmuyor ablam ne yapalım? Hem rahat edeceksin, hem kelebekler gibi o daldan bu dala konacaksın!

– Eydin’in annesiyle evlenseydi ya, ne kadar mutlu olurdu dalmaçyalılar?

– Eh benim babam da eninde sonunda benim babamdır yani. Uyumluluk bir yere kadar. Çirkin ve yaşlı bir kadını ne yapsın? O gençleri, tazeleri sever.

– Eydin çok ağlamıştır o zaman!

Benim suratımı buruşturarak ettiğim bu lafa Tinne çok güldü. O da bağıra bağıra ağlama taklidi yaptı. Sus, dedim ona. Komşular duyacak. Komşularımız Yecücle Mecüc, duysalar ne olur, dedi. Hem onlar miniminiler! Gülmeye devam ettik bir müddet.

– Hatırlıyor musun, Tartaryan’ın annesinin ayakları ne kadar küçüktü?

-Hatırlamaz mıyım? Eve gelir gelmez, çantasından çıkarttığı kırmızı pabuçlarını şak diye atıp giymişti. Benim uzattığım pofuduk terlikler ne kadar ezilmişlerdi o kırmızı topuklu pabuçlar yanında?

– Onlar da Yecüc Mecüc olmasın?

– Onlar Yecüc Mecüc’ün ta kendisi, sen ne diyorsun?

Elini “he heyy” dercesine sallamıştı Tinne. Kendimi gene aptal hissetmiştim. Şu kızın zekasına erişmek mümkün değildi.

– Onun oğlu şebekeden işte, madem seni bu kadar seviyor, takip ediyor, gelip istese ya.

– O normal bir erkek değil.

– Nasıl normal bir erkek değil?

– O hep kadın olmak isteyen erkek görünümlü bir zavallı. İlk başta acıyordum ona. Ama şimdi bulsam üzerine asit döker yok ederim. Sadece onu değil, bütün sülalesini. Yecüc Mecüc’ün çıktığı delik tam olarak onların hanesi!

– Bak yaa…

Şaşırmıştım. Gerçekten çok şaşkındım. “Noktaları birleştirin, bakın ne çıkacak!” oyunu oynuyorduk sanki. Ama bu noktalar birleşince ortaya tam bir felaket, akıl almaz bir trajedi çıkıyordu.

– Onun idolüyüm ben. Benim gibi sarı saçlı, benim gibi yetenekli, benim gibi zeki olmak istiyor. Duymadın mı son köpürtajında ne demiş, “komik bir rol oynamak isterdim!”

– O mu? Ya o tafya dizisi oynamacısı değil miydi? Komedyenlik ne alaka?

– Bil bakalım ne alaka?

Tinne gene yüzünü o sevimli şekillerden birine soktu. Tavana bakıyordu muzip muzip.

-Ha… Bu adam harbiden sen olmak istiyor!

– Aferin ablacım yani, nihayet!

– Yahu aslında benim de aklıma gelmişti, bu gariban doğulu, ne alaka sinema televizyon limited şirketi kurmak falan diye.

– Rüyasında görmüştür belki.

Gene muzip muzip gülüyordu. Zavallı adam! Tinne olmak istiyordu. Bu ne büyük bir acıydı! Kıllı, esmer bir cüce olup, böylesi yetenekli, zeki, güzel bir sarışına dönüşmeyi istemek! Büyük bir acı, büyük bir ıstırap olmalıydı gerçekten.

– Çok yazık…

Diyebildim sadece.

– Kendisi acı içinde kıvrandığı için benim de acı çekmemi, hatta mümkünse yok olmamı istiyor.

– Peki etrafına bu kadar adamı nasıl topluyor?

– Onun durumunda çok erkek var. Bu tür acılarını gizleyen, gizlemek zorunda olan. Erkeklerden oluşan örgütlere zorla tabi edilmiş, bunun için seçilmiş, yetiştirilmiş olan. Daha çok küçükken taciz edilerek ya da tüm hayatları ile ele geçirilip, sıkı kontrol altında, kullanıla kullanıla büyütülmüş, sonra toplumsal saygınlık elde etmesi için evlendirilmiş, gene de diğer erkeklerin kendisinden sadakat ve hizmet beklemekten vaz geçmediği köle erkekler.

– Şebeke dediğin bu mu?

– Evet.

– Erkekleri daima kadınlara tercih eden, kadınları bir arayüz olarak kullanan erkekçikler.

– Onlar kendi acılarını dindirmek için dünyayı felaketlerden felaketlere sürüklerler. Onevizyonun başına geçip, güvenli ve pahalı ortamlarında içkilerini yudumlarken felaketleri izler ve tatmin olurlar. Bak, onlar benim gibi acılar çekmedi ama şimdi ne haldeler, derler kendi kendilerine. Kendi ezilmişliklerini, ezile ezile küçülüp ufacık olmuş ruhlarının acısını giderebilmek için doğayı zehirleme bahasına büyük büsbüyük kocaman dev sanayiler kurar, kocaman saraylarda, büyük boy yataklarda uyur, büyük ve geniş, gösterişli arabalara ihtiyaç duyarlar.

– Ve şimdi bu hastalıklı, sapık ruhlar, Tartaryan’ın sana eziyet etmesini seyredip tatmin oluyorlar?!. Bak, şimdi anlıyorum.

– Tartaryan tatmin oldukça onlar da tatmin oluyorlar.

– Bunlar aslında Mersomnesliler ve onların eline daha küçük yaşta geçmiş iğdiş edilmiş zavallı insancıklar.

– Dünyayı onlar mı yönetiyor?

– Hayır, pis işler onlara havale ediliyor. Çünkü iğrenme duyguları, ahlaki kaygıları, vicdanları kalmamış mahluklar onlar. Bu dünyanın bütün pis işlerinin yürütücüleri.

– Tafya, madde, silah ve namusun yani onurun ayaklar altına alındığı her türlü ticaret.

– Siyaset bunlardan biri olabilir mi?

– Siyaset bu dünyanın en pis işidir.

– Anladım.

Sessizlik oldu. Ayağa kalktım. Perdeyi araladım ve sarı bezler asılmış karşı balkonda, gece gündüz oturan, oturmalarını makul göstermek için de nöbetleşe ve aralıksız sigara içen, “bunlar bütün gün hiç iş yapmıyor mu” denmesin diye balkon demirlerine sürekli göstermelik bir şeyler asan, fakir oldukları besbelli, mutsuz suratlı, iyi beslenmedikleri gayet iyi anlaşılan o insancıklara baktım.

– Bunlar kim, dedim. Duyacaklarımdan peşin peşin üzülerek.

– Onlar hayatlarının hiçbir değeri olmadığını bilen gariban insanlar. Kendilerini adamak, yaşamlarından vazgeçmek onlar için çok kolay. Çünkü değersizlik duygusu ile büyüdüler. Şimdi onlara birileri iş verdi. Onların “devlet” zannettiği birileri. Artık kendilerini önemli ve değerli hissediyorlar. Hiç yorulmadan, yaz sıcağında güneş başlarına geçerken bile kımıldamadan orada öylece duruyorlar işte. Ne yazık ki o sapıklar bu insanları kendi zevkleri, eğlenceleri için kullanıyorlar. Oysa ataları siperlerde ne kahramanlıklar yapmışlardı bu zavallıların, kim bilir?

– Siyaset o mahlukların elindeyse devletten de hayır beklememek gerek.

– Dur bakalım ablacım. O kadar umutsuz olma.

– Umut mu bıraktın bende be Tinne! Git Allah aşkına!

– Ben düşmedikçe ne vatan düşer, ne dünya. Sen hiç merek etme. Ateş etrafımızda gezinir durur, bizden korkar. Ateş kimi yakacağını bilir.

– Öyle olsun bakalım Tinne’ciğim.

Önceki Sayfa Sonraki Sayfa

Defne Ilgaz, Rıfat Ilgaz, Afet Ilgaz, Absürd, Absürt, Mizah, Otobiyografi, Eğlenceli yazılar, Gülmece, Hiciv, Taşlama, Edebiyat, Roman, Deneme, Şiir, Tinne, Saçmalardan Seçmeler, Saçma,Acaip, Acayip, Acayip Dünya, Kadın, Komik, Komik kadın, Gülmece Güldürmece, Sıra Dışı, Fantastik

– 31 – Tiritler

TİRİTLER

Mersomnesliler saraylarında mutlu mesut yaşayabilsin diye ne acılar yaşanıyor dünyada… Her şey ama her şey hep o Mersomnesliler kendilerini güven içinde hissetsinler diye oluyor. Bu dünyada bildiğiniz bütün düzenler, çarklar hep o Mersomnesliler tahtlarında oturabilsinler, düzenleri devam edebilsin diye ayarlanmakta.

“Tin” diye bir şey uyduruldu mesela. Bir takım sıradışı insanların etrafında dönen kahramanlık hikayelerini, gene Mersomneslilerin hükümranlığını kurmak ve sağlamlaştırmak adına kafa kafaya verip yeniden yazdılar.

Onlar biliyordu kendilerinin “başka” olduğunu, bu dünyaya ait olmadıklarını. O yüzden bir “beyaz kan” mavalı uydurmuşlardı. Onlara göre beyaz kanlılar, beyaz kanlılarla evlenmeliydi. Aralarına

hiiç dünyalı karışmamalıydı. Dünyalılar merhametli oluyorlardı, aşık falan oluyorlardı. Onların istemediği türden zaaflar gösterebiliyorlardı. Bu korkuyla birbirleriyle evlenip durdukları için çirkin, şekilsiz, sevimsiz görünümlüydüler. Kendi çirkinliklerinden kendileri de ürktükleri için, bir müddet sonra insanlarla evlenmeyi uygun buldular. Ama türlü katı kurallar uyguladıkları kendi çocukları, bir müddet sonra onlara isyan ediyor, yuvadan ayrılmak istiyor, Mersomneslilikten istifa bile ediyorlardı.

Sonuncu tin ustası, savaşçı bir adamdı. Onu bir türlü “hal”edememişlerdi. Ama ona yapamadıklarını ailesine , torunlarına yapabilmişlerdi. Sonuncu tin ustasının kızı pek yaman bir kızdı. Söyleyeceklerini eşi üzerinden söyler, halkını eşi vesilesiyle eğitirdi. Kocasının bırakın tini, kendisini bile koruyamayacak bir adam olduğunu anladığında, genç yaşında dünyayı terk etmeyi uygun görmüştü.

Kendisini ve ailesini korumaktan aciz adamlar tin getiremezlerdi, tini taşıyamazlar, hatta yaşayamazlardı.

Onun babası akıllıydı, temkinliydi, nerede atağa geçeceğini, nerede duracağını iyi bilirdi. Kocası öyle miydi ya? Kendini ispatlama gayreti içinde, ben merkezci bir adamdı. Güçlü bir egosu ve bir türlü giderilemeyen bir eziklik duygusu vardı. Ölen silah arkadaşlarının karılarını eve getirip, o zarif ve hassas karısına baktırmaya kalkışmıştı. Oysa o kadınlar kolay kandırabilir, ikna edilebilir, Ca’te gibi kadınlardı. Tin ustası adamın kızıyla aynı mertebeye gelmenin, onunla aynı hanede yaşamanın sarhoşluğu onları sarmaya başlamıştı bile. Babası damadını ikaz etmişti. Kızımla onlar arasında adalet sağlayamazsın, bu sevdadan vaz geç diyerek. Kocası “onlara ne derim, nasıl olmaz derim” diye kara kara düşünürken, Tin ustasının latif kızı, tam bir letafetle çekip gitmişti bu dünyadan.

Şükürsüz insanlar kibirli insanlardır. Adları ne olursa olsun.

Mersomnesliler kendilerini korumayı çok iyi bilirler. Sırf kendileri iyi, hoş olsun diye dünya insanlarını özenle tasarımlanmış tinlerle uyutur, zaaflarını çok iyi bildikleri için onları ustalıkla kullanır, bu insanları düşük eğitim ve bilinç düzeyinde tutmaya özen gösterirlerdi.

Zaten onların en sevdiği kitle düşük gelir ve eğitim seviyesindeki insancıklardı. Tinne onlara “tirit” ismini takmıştı.

Mersomnesliler bir araya geldikleri zaman kendi yarattıkları cennete hayranlıkla bakar, erdemli davranışlar gösterebilmek için bu cenneti ellerinin tersiyle iten insancıklar hakkında kendi aralarında alaylı konuşmalar yapardı.

Cennetin sahibi tanrıysa onlar tanrıydı! Tin ustalarının tarif etmek zorunda kaldığı cenneti, onlar çoktan inşa etmiş, bahsedilen tüm hazlara çoktan sahip olmuşlardı. Dünyanın tüm kuralkaidekanunları Mersomneslilerin bu cenneti korkusuzca ve doya doya yaşayabilmeleri için düzenlenmişti.

Dünyalılara ait kutsallarını Mersomnesliler’in amaçları doğrultusunda satabilen her dünyalı da bu cennetten -kısmen- faydalanabilirdi. Dünyadaki birçok insancık, Mersomneslilerin yarattığı o korkunç cehennemde olmamak için, kutsallarını kolayca satmışlardı. Bu zavallı tiritler cennetin en alt tabakasına bile razıydı.

Namus, bu kutsalların başında gelirdi.

Vatan ikincisiydi.

Sonra da tinlerini satarlardı bu tiritler.

Eğer bir dünyalı, karısının, kızının ya da kendisinin namusundan vaz geçebiliyorsa, vatan ve tinden de vazgeçebilirdi. Bunu binlerce yıldır denemiş ve iyice emin olmuştu beyaz kanlı, yönetici Mersomnesliler.

Tinne, ömrü boyunca en çok tiritlerle muhatap olmuştu.

Bunlarla muhatap edilmenin anlamının ne olduğunu çok iyi biliyordu. Ne kadar eğitimli, iyi aile kızı ya da namuslu olursan ol, bunların yaşadığın bu dünyada hiçbir anlamı yok! Birinci mesaj buydu: “Sen değersizsin!” Bir insanın gerçek değerinin ne olduğunun bir önemi yoktu, insanların değerini belirleyen sadece Mersomneslilerdi. Onlar yüceltirse yüceydi bir insan, onlar aforoz ederse, dokuz köyden taşlanarak kovulurdu.

Cennetlerindeki rahatlarını bozacabilecek her insan bir tehditti ya öldürülür, ya da diğer insanlara ibret olması için gazap dolu bir cehenneme atılırdı. (Cehennemler de cennetler gibi çeşit çeşittir.)

İkinci mesaj ise “risk altındasın”dı. En alt tabakadaki insanların bir kukla gibi yönetilebildiğini ona gözleriyle gösterip, iyice hissettirirlerdi. “Biz bunlara her şeyi yaptırabiliriz. Haberin olsun!”

Ben Tinne’ye sormuştum, bu kişiler sana ya da bir başkasına rahatsızlık verirken, güvenlik güçlerinin müdahalesinden nasıl korunabiliyorlar, diye. Tinne gülerek yanıtlamıştı, “çok ilkel bir korunma yöntemleri var…”

Öğrendiğimde hayret etmiştim. Mersomnesliler bütün dünyada o kadar basit ve çocuksu bir sistem kurmuşlardı ki, ancak çizgi filmlerde ya da absürt komedilerde olabilirdi kullandıkları yöntemler.

O tiritler ne yapıyorlarmış biliyor musunuz, sivilislerin kullandığı bazı renkleri kullanıyorlarmış.

Sivilisler üniforma giymeyenler oluyor. Onlar sivil hayatta provokasyonlar yaparken şikayet edilir ya da suç üstü olurlarsa diye renkler üzerinden bir korunma geliştirmişlermiş. Bordo-kırmızı kıyafetler, siyah pantolon üstüne siyah kısa kollu penyeler, siyah içlik üzerine giyilmiş haki renkli, ceket havasındaki safari gömlekler gibi.

“Ha bu bizden” deyip salıverilsin ya da görmezden gelinsin, tutanak tutulmasın, tartışma esnasında haklı çıkarılsınlar falan diye.

Tinne gülerek anlatıyordu. “Abla” -bana abla derdi- “görsen gülmekten ölürsün, özellikle adresi belli olanlar korku içinde ne yapacaklarını şaşırıyorlar. İfşa olmaktan ciddi korkuyorlar. Kafalarına moşist rengi siyah bir örtü, sırtlarına hamasi renk bordo bir bluz takıp balkona çıkıp oturuyorlar, balkon demirlerine de javudi rengi sarı torbalar, bezler falan bağlıyorlar. Belli ki ülkemizde çok acayip bir konsensus var. Her tarafa işaret çakarak kendilerini koruma altına alıyorlar.”

“Konsensus ne ki” diye sorduğumda, gülmekten tıkanarak cevap vermişti: “Konsensus! Ben konuşayım sen sus!”

Tiritler sayıları en fazla olan, hiyerarşik piramitin en alt tabakasını oluşturan tabaka. Ailelerinde, ya da kendi geçmişlerinde utanılacak bir şeyler vardır. Toplumsal statülerini bir takım kötü olaylar nedeniyle kaybetmişlerdir. Söz gelimi adi suçlular en sevdikleri kesimdir Mersomneslilerin. Bunlar etraflarından intikam almak, kaybettikleri onurlarını geri kazanmak için her şeyi yapabilirler. Mersomnesliler onları cennete kabul ettiklerinde, görgüsüzce bir gösteriş içine düşerler.

Tiritlerin akıllı olmasına bile gerek yoktur. Emirleri sorgulamadan uygulayabilmeleri yeter şarttır. Deli raporu olanları azımsanmayacak sayıdadır.

Onlara çok ilginç komutlar verilebilir. Git şunun üzerine kus, ya da git şu dükkanın orta yerine dışkıla gibi.

Aforoz edilmiş, cennetten kovulmuş, cehenneme girmesine karar verilmiş bir insana neler yapılır neler! Artık o kişiye bu dünyada rahat yoktur.

Uçakla yolculuk yaparken hep düşünmüşümdür, dünyada onca yer varken neden bu insanlar hep bir yere öbeklenip böyle alt alta üst üste bir hayat sürer diye. Belediye hizmetlerinden yararlanmak ve güvende hissetmek ilk akla gelen yanıtlar.

Aslında insanların en az güvende olduğu yerlerdir bu toplu yaşama alanları, onları kontrol altında tutmak ve manipüle etmek son derece kolaydır.

İstenen desteği göstermemiş yerleşim yerlerinde yaşayan insanlara belediye hizmetleri de gitmez, güvenlik koşulları da yeterli şekilde sağlanmaz.

Ne yazık ki dünyada yönetimi ele geçirmiş olan Mersomnesliler bu dünyanın en son güveneceği varlıklardır. Kendilerinin çok dikkatli şekilde kullandıkları o akıllı sistemlerin hepsi, bizim daha kolay yönetilmemiz içindir. Savaşmayı çoktan bırakmış ve teslim olmuş bir insanlığın yapacak bir şeyi kalmamıştır artık.

Babasının getirdiği tinin akıbetini tahmin eden ustanın kızı, doğurduğu çocuklara hep savaş ismini takmış, ama babasının itirazı ile her seferinde değiştirmek zorunda kalmış. Sonuçta o tin de kısa bir zaman içinde Mersomneslilerin eline geçmiş. Böylece sonuncu tin de saraylarda oturanların saltanatına saltanat katmak için kullanılmış.

Savaş adını taktığı çocuklara ne mi olmuş, ustanın kızı bu dünyayı terk ettikten sonra, birçok hileyle öldürülmüşler.

Tinne, bana, o kadının, çocuklarının koruyucusu olarak dünyaya sık sık geri döndüğünü, çocuklarının ve sevdiklerinin intikamını eninde sonunda aldığını ve daha da alacağını söylemişti.

Ben Tinne’nin basiretine güvenirim. ferasetine de. Bu kelimeler ne anlama geliyor bilmiyor olabilirsiniz, şöyle söyleyeyim, doğru ile yanlışı ayırt etme kabiliyeti ile öngörü. O tam bir kaptan bence. Hayat denizinde, beden gemisini, gördüğüm en akıllıca yürüten bir kaptan. O da tıpkı tin ustasının kızı gibi düşünür: “Gemilerimiz her daim teyakkuz halinde olmalı” der. “Çünkü dünya, dünyalılar tarafından yönetilmiyor.”

Önceki Sayfa Sonraki Sayfa

– 26 – İlk Kurşun

İLK KURŞUN

Tinne için zor günler başka zor günlere dönüşüp duruyordu. Zorluklar artarak büyüyerek geliyordu üzerine.

Artık evinde bile rahat yoktu ona. Gözler her yerdeydi. Balkona çıktığında muhakkak nöbetçilerle karşılaşıyordu. Kel, bıyıklı, orta yaşlı, sert bakışlı adamlar ya da yaşlı bekçiler oturtuluyordu tam karşısına. Buna göz dağı vermek deniyordu, psikolojik baskı deniyordu, delirtme operasyonu deniyordu. Sabit bakışlarla bakan çapulcu tipli adamlar, her daim peşindeydi artık. Vapurda karşısına oturuyor, sokağın başında ve sonunda dikilip, Tinne yanlarından geçerken hakkında çok şey bildiklerini ima eden sözler duyuruyorlardı ona.

Bu kadarla kalmıyordu yaşadığı tuhaflıklar. Ne yaşıyorsa o sırada onevizyondaki karakterler de onu yaşıyordu. Bu çıldırtıcı evren Tinne için azap dolu olmalıydı ama o görevinin bilincinde bir asker gibi davranıyor, hiç ağlayıp sızlamıyordu.

Bir takım deneyler yaparak anlamaya çalışıyordu etrafında olan bitenleri. Mesela, balkona çıkıp elini kaldırdığında onevizyondaki kadınlar da elini kaldırıyordu. Sandalyeye ters oturunca onlar da ters oturuyorlardı. Dil çıkarınca onevizyondaki kızlar da dil çıkarıyordu.

Agarika’dan yayın yapan bu şebekeler Tinne’ye çok şey anlatıyordu. Aslında ülke ya da sınır diye bir şey olmadığını, zalimlerin istedikleri her yere kolayca girebileceklerini, dünyanın çeşitli yerlerindeki beyaz saraylarda oturanların aslında aynı ekmeği paylaşan kardeşler olduğunu çok geçmeden anlamıştı.

Tinne’nin onlar için bir tehdit olduğu apaçık ortadaydı. Kendisini değersiz hissetmesi için ellerinden geleni yapıyorlardı ama böylesine büyük bir orduyla tek başına savaşmak zorunda olduğu için gurur duyuyor, kendini kâinatın sahibine daha da yakın hissediyordu.

Salyangoz sürülerine çobanlık yapıp eliyle zargana yakaladığı günlerden çok farklı olmadığını telkin etti kendisine. Öyleyse, konuşursam beni dinlerler dedi ve konuşmaya başladı.

“Belli ki bir şeyi merak ediyorsunuz. Ben size o merak ettiğiniz şeyi anlatabilirim. Belli ki size kilmleriniz, şarkılarınız için malzeme lazım, ben size istediğiniz kadar masal, hikâye anlatabilirim.”

İlk sözleri bunlar oldu. Bütün dünyanın susup onu dinlediğini anladığında, aslında ne kadar uzun zamandır sessiz kaldığını fark etti.

Kapısında bekleyen adamların kılığından, kıyafetinden, görgüsüzlüklerinden, tiplerinden onların hangi köyden olduklarını çıkarmak Tinne için hiç zor olmadı. Sahip oldukları imkanlardan hangi işleri yapıyor olabileceklerini de tahmin etti. Bakışlarındaki asabiyetten, hoşgörüsüzlük ve önyargıdan dünya görüşlerini saptadı.

Tam da o günlerde Kumsal Hanım onu aradı. Ziyarete geleceğini söyledi. Tinne, Maes ve Tinne’nin -hain olmayan- hamarat çırakları, onu ellerinden geldiğince iyi ağırladılar. Kumsal Hanım gelirken yanında çikolata da getirmişti. “Bana kız bakmanı istiyorum senden” dedi Kumsal Hanım. Çünkü Tinne’nin birçok kız öğrencisi vardı. (Vagna bazılarını dilfonuyla arayıp sakın Tinne’ye derse gelmeyin, artık o çok kötü biri, demesine rağmen.)

Tinne, nasıl bir kız isterdiniz, diye sordu.

Uzun, dedi, Kumsal.

Tinne duraksadı.. Kumsal Hanım’ın oğulları kısaydı çünkü.

Nesil uzun olsun, diye açıkladı Kumsal Hanım ellerini yukarıya doğru kaldırarak.

Ne kadar moşistçe bir yaklaşım, diye geçirdi içinden Tinne.

Fularsız olsun diye devam etti. Oysa kendisi fularlıydı.

Enstrüman çalsın, diye ekledi.

Tinne anlamaya çalışıyordu.

Tıp bitirmiş olsun.

Kurtulmuş ablamın kurtulmuş kızı tam da istediğiniz gibi ama o fularsız asla çıkmaz, diye elinden geleni yapmış oldu Tinne. Hangi oğlunuza bakıyordunuz, diye vazifeperverlikle sordu. Onu söyleyemem, dedi Kumsal Hanım haşhaşlı böreği çok sevmiş görünerek. Bir tane daha rica etti peşi sıra. Maes seve seve getirdi, çünkü o yapıp fırına atmıştı.

Bütün bunlar savaş başlamadan önce olmuştu. Tinne ilk kurşunu atmadan hemen önce. Henüz saflar netleşmemişti. Tinne henüz, bakıcı kellerle, nöbetçi ihtiyarların, çöp tenekesinin yanında dikilen tirit delikanlılarla, uçuşan mavi helikopterin ne anlama geldiğini araştırmaktaydı. Onevizyondaki kâğıttan bebeklerle, kukla siyasetçilerin, niye taklitçilikten geçindiklerini de bulmaya çalışıyordu.

Kumsal Hanım’ın büyük oğlu kâğıttan bebeklere özenmişti. Burnunu kıstırtıp, çenesini ovalatmıştı. Gözlerini çektirdiğini söyleyenler bile vardı. Agarika’nın en usta cerrahlarına teslim etmişlerdi onu. Onu cerrahlara teslim edenlerin de Agarika’nın gizli adanları olduğu dedikodusu ayyuka çıkmıştı. Ülkede herkes birbirine soruyordu, Anadolu’nun doğusunda doğmuş pıh çocuğunda Agarika’nın tastortu ne arıyordu, bu adam madem Agarika’lı bir iş adamı olmuştu da şimdi niye süperstar hajda olmak istiyordu? Kimse bu soruların cevabını bir türlü bulamıyordu.

Tinne, bütün bu deli soruların yanıtlarını tek tek bulacaktı. Bu kadar fazla bilinmeyeni olan bir denklemi çözmek için belki kapanda peynir olması gerekecekti ama eninde sonunda bütün soruların cevaplarını muhakkak bulacaktı.

Sorarım size Tartaryan mesih olabilir mi? Hep birlikte haaa yıııırrr, diyorsunuz, gayet iyi duyabiliyorum. Ama beyazlı sarayların sakinleri, onun gökten inebileceğine ve üstelik bütün dünyayı bu illüzyona inandırabileceğine kendileri bile inanmışlardı.

Aslında ışıkların altında olan Tinne’ydi. Bütün gözler ve kulaklar Tinne’ye çevrilmişti. Kumsal Hanım’ın oğlu orası burası yontulmuş zavallı bir kuklaydı. Sadece kendi küçük köyünün tiritlerini peşine takıp, Kestanbol sokaklarında düdük öttürebilirdi.

Bakın, inanın bana, Tinne ilk kurşunu atmadan önce hepsini tek tek uyarmıştı.

Vagna’ya illa birilerine biat etmek istiyorsan bana biat et, dedi. Ben onların hepsinden iyiyim.

Karadümbüklülerin Reisine, postu bırak dedi. Çünkü oraya layık değilsin!

Tartaryan’a da hemen köyüne dönmesini söyledi.

Kurtulmuşlara, en iyisi siz gidin sarayın paspasçısı olun, dedi. O zaman istediğiniz her şeye kavuşacaksınız!

Onun dediklerini dinleyenler gerçekten de istediklerine sahip oldular. Tinne, ilk kurşunu atmadan önce istediklerini vererek herkesi gönderdi. Uyaracaklarını da uyardı.

Bu süreçte onunla alay edip eğlendiler.

Önceki Sayfa Sonraki Sayfa